Ik ben compleet...
...als ik alles in mij accepteer. Als ik dat niet doe, ben ik wellicht ook compleet, maar pas ik een deel van mij niet toe in het leven - dus ben ik toch weer incompleet.
In wezen is ieder van ons 100% compleet. Wat ons desalniettemin incompleet maakt, zijn de delen die wij welbewust negeren, of welbewust niet willen zien. Die delen zijn er dan nog steeds, maar we permitteren ons niet er iets mee te doen. Wij zelf maken ons incompleet.
-We zijn allemaal liefde, zelfs als we er niet bij kunnen komen. We kunnen lieven, onszelf en een ander, ondanks mogelijke imperfecties in ons. Liefde hangt nooit af van perfectie.
Compleet zijn we ondertussen allemaal, of we dat nou zo ervaren of niet. Alleen zijn er delen waar we nog niet/onvoldoende bij kunnen komen. Ook het ego is daar deel van. Dat maakt ons mens, maar niet meer of minder dan al het andere wat in ons zit.
De gedachte dat er "wat aan schort", geldt voor iedereen, omdat ieder van ons op pad is naar de verdere ontdekking van zijn/haar eigen zijn. Daarvoor zijn wij hier, dat is ieders levenspad.

Bezit
Als je liefde ontdoet van alles wat het niet is (bezitsdrang, jaloezie,e enz.), dan is liefde alles wat als basis dient voor het voelen, ervaren en aangaan van (liefdevolle/voedende/stromende) verbindingen (met levende wezens).

Nooit...
...horen we dat we gelijk zijn, ondanks dat wat ieder van ons aan specifieke kwaliteiten heeft. En toch, dat is wat wij zijn, gelijken, mensen, mannen en vrouwen, wezens met (heel verschillende) kwaliteiten. De verschillen maken ieder van ons uniek, maar die verschillen maken niet de een meer of minder dan de ander.
Laten wij de verschillen 'vieren', i.p.v. die verschillen te zien als motivatie, als reden om ons tegen elkaar af te zetten. Alle conflicten, klein en groot, alle oorlogen, klein en groot, hebben als basis dat beide partijen zichzelf zien als beter, als 'meer', als recht hebbend op dat wat de ander heeft, zij het talent, zij het ruimte, zij het olie.
En toch, wij worden allemaal geboren uit het samengaan van een spermacel en een eicel. Dat de ene geboren wordt in het gezin A, op de plek A, en de ander in het gezin B, op de plek B, zou niet uit mogen maken. Dat de ene een donkere huidskleur heeft en een ander een blanke, zou niet uit mogen maken. Dat de ene geboren wordt in een regio waarin overleven uiterst moeizaam is, zodat hij (noodgedwongen) zijn heil zoekt in een regio waar dat makkelijker is, zou niet uit mogen maken.
Echt, jij en ik, hij, zij en ik en jij – wij allen zij gelijken. De enige verschillen zijn die wij er zelf tussen zetten. Als je de ander kunt zien als de mens, man en vrouw, die hij/zij is, los van huidskleur, los van maatschappelijke achtergrond, los van religieuze overtuiging, dan pas kan je jezelf zien als de mens die je bent, puur en onbevooroordeeld, open en onvoorwaardelijk. Want dat is wat ons allen wezenlijk kenmerkt – ook als we dat zelf nog niet (kunnen) zien.

Los daarvan...
...gaat het ons slechts om minieme verbindingen. Die met het gezin waarin je bent opgegroeid, die met vrienden, die met een partner, jouw kind(eren), die met een werkomgeving, clubverband, kerkgenootschap, de buurt waarin je leeft, de plaats/stad. Pas daarna kijk je verder. Naar mensen die jouw moedertaal spreken, die in jouw land wonen.
Is dat er, en dat is voor veel mensen al zoveel dat het niet meer te bevatten is, pas dan kan je verder kijken. Wellicht komen dan aspecten als ras, gelijksoortige maatschappelijke achtergrond, enz. om de hoek kijken. Dat de Europese Unie zoveel problemen heeft, komt doordat wij ons in feite alleen willen verbinden met wat er in jouw directe omgeving plaatsvindt. Wat verder weg is, tja, dan heersen er alleen vooroordelen.....

Heel zijn
Ik (mijn ego, maar ook mijn hart) ervaar jou als jou, dus als iets buiten mij. Pas als dat niet het geval is, als ik dát wat jij ervaart, ook ervaar, pas dan is er geen afgescheidenheid. Tot dat moment is het “niet afgescheiden zijn” een mooi, spiritueel "sprookjes", met een kern van waarheid voor wanneer wij dáár ooit wel zijn.
De heelheid in mijzelf ervaren, is mijn doel. Vooralsnog ligt die heelheid buiten mij, al zijn er zat momenten waarop ik die heelheid wel degelijk denk te ervaren.
Niettemin, heelheid in mijzelf ervaren, is, denk ik, wat anders dan (onder)deel zijn van een wereld zonder afgescheidenheid. Het zinnetje "(onder)deel zijn van" zegt het al. Was er geen afgescheidenheid, dan waren jij en ik en alle anderen één, en vond er geen aanhoudende uitwisseling van ideeën plaats.

Kwetsbaar
Hoe kan/mag/moet ik een nieuwe liefde in mijn leven duidelijk maken wat mijn verlangens zijn? Hoe die te verwoorden, of juist niet, hoe die in handelingen om te zetten, of juist niet?
Ik merk dat ik het niet meer weet, dat ik het verleerd ben, of wellicht nooit geweten heb, dat ik niet die ervaren man ben die ik zou willen zijn. Maar ook dat ik mij tegengehouden voel door 'oude' ervaringen die minder plezierig waren, die voor mij voelden als een overduidelijk ja van de ander, terwijl na afloop bleek dat die ja eerder een neen was geweest, met alle narigheid van dien.
Het is zo verschrikkelijk makkelijk om fouten te maken, dat wat de ander zegt/doet/aangeeft verkeerd te interpreteren. Het is zo makkelijk om het verkeerde te zeggen, het verkeerde te doen, de ander tegen jou in het harnas te jagen.
En als je a zegt, mag je dan veronderstellen dat er een b kan volgen? Enz.
Het is onzekerheid die mij dit doet zeggen, ofwel angst om te falen, angst om iets te verliezen, dat er nog niet eens is.
Ik huiver en tril, voel mij klein en kwetsbaar. En weet dat ik daarin uiteindelijk ook mijn kracht zal moeten gaan vinden.

En toch...
Dat wat ik schrijf/deel is nieuw noch on(g/b)ekend.
In feite is alles al (eens) gezegd, en zoeken we alleen nieuwe manieren om hetzelfde nogmaals en toch weer 'anders' te zeggen.
En wellicht (als we geluk hebben) in een ietwat nieuwe(re) context.

Wat nu?
Er gebeurt iets dat mij raakt. Wat nu?
'Wat nu' heeft een direct gevolg voor het 'hier en nu'.
Elk antwoord daarop kan uitsluitend direct geïnterpreteerd worden.
Maar kan ik erop vertrouwen dat alle eerder opgedane inzichten voldoende zijn om mij in het nieuwe, het ongewisse, het onbekende, te leiden?
Het oorspronkelijke 'weten', de dieper gelegen kennis in mijn hart, het vertrouwen op mijn kern, mijn krachtbron, en het pad dat zij tot dan toe bewandeld heeft om te komen waar ik nu ben – vind ik daar mijn antwoorden? Of doen de antwoorden er uiteindelijk helemaal niet meer toe en kan ik, los van wat er gebeurt, handelen in de zekerheid dat 'het' goed is?
Soms denk ik dat ik alles los kan laten. En soms wou ik dat ik maar zo zelfverzekerd was en zoveel houvast, zoveel (zelf)vertrouwen had.

Anders...
Alles is subjectief, hoe 'objectief' je 'iets' ook probeert te benaderen, hoezeer je ook overtuigd bent van jouw objectiviteit – altijd blijft er iets van een persoonlijke kleuring achter.
Want niemand is zonder kleuring, niemand is zonder achtergrond, zonder conditioneringen, zonder een basis die hem/haar deels is overgedragen, of die deels zelf is verworven.
Hier is natuurlijk niks mis mee.
Leve de kleuringen, leve de veelzijdigheid, leve de enorme verschillen, die het leven zó aantrekkelijk maken!

Alleen – eenzaam?
Ik 'weet' het. Alleen staat niet gelijk aan eenzaam.
Sterker nog, ik ben vaak alleen en beslist niet eenzaam.
Maar soms, als alles onder mij weg dreigt te vallen, als ik nergens meer enige steun denk te kunnen vinden, voel ik mij zo klein, zo alleen, zo eenzaam en kwetsbaar.
En het erge is dat ik dan niets meer kan, dat ik nergens energie voor kan vinden, dat ik het liefst in een hoekje wegkruip, ver weg van alles wat mij wellicht nog enig houvast zou kunnen geven.
Daar ben ik soms. In de wetenschap dat ik er wel weer uitkom. Dat lukt mij namelijk altijd wel. Vroeg of laat.
En dan kom ik weer bij het diepere besef dat ik juist in mijn alleen-zijn mijn sterke mooie 'ik' ben, dat ik 'alles' ben, en eigenlijk niets meer/anders nodig heb.
Maar soms, eventjes, ben ik daar niet.

Controle
Veel mensen willen alles graag onder controle hebben, sommigen zijn heuse controlefreaks.
Soms is dat ook nodig, vaak echter volstrekt overbodig. Het houdt je af van waar het werkelijk over gaat.
Pas zodra je alle houvast loslaat, sta je jezelf toe werkelijk te leven.
Het allermoeilijkste om los te laten, is dat wat jou het meest na staat. En toch is dat het allerbelangrijkste om los te laten. Pas dan ben je echt vrij en wacht jou het leven in alle geledingen.