The one
Ik heb de afgelopen jaren vaak getwijfeld aan mijn pad. Klopte het wel wat ik deed? En hoe ik het deed? En elke keer kwam ik er weer uit op een volmondig 'ja', de laatste keer met behulp van moeder ayahuasca die mijn vraag 'hoe ziet mijn te bewandelen pad eruit' liet zien dat ik op mij op de juiste koers bevond en dat ik daar niet van moest afwijken.
Dat wil niet zeggen dat mijn pad een makkelijk pad is. Onlangs suggereerde iemand mij nog dat ik, omdat ik geen behoorlijk inkomen genereer met wat ik doe, beslist andere keuzes moest maken. En ja, allicht zou ik die kunnen maken, al zou ik daarmee mijn eigen waardigheid, mijn gevoel iets werkelijk nuttigs te doen, en mijn eigen geluksgevoel, door het putje spoelen.
Het afgelopen weekend leerde ik een vrouw kennen die deel uit maakt van een groep op La Palma die als de Engelen bekend staat. Die groep wordt geleid door een nu 79-jarige Zwitserse vrouw die al jaren half verlamd haar ganse dagen in bed doorbrengt en wiens lichaam op punt staat het definitief op te geven. Ik kende haar niet, noch haar groep, behalve dan die ene vrouw, die tegenwoordig overigens meer buiten dan binnen de groep vertoeft.
Gistermiddag, tegen het slot ervan, ging de telefoon. Het bleek de 79-jarige Engelen-leidster te zijn, die mij voorhield dat uit alles bleek dat ik 'the one' was. En of ik haar zo spoedig mogelijk wilde bezoeken, liefst nog diezelfde dag, omdat haar lichaam haar elk moment in de steek kon laten.
Het gebeurt niet elke dag dat ik 'the one' genoemd word. Een paar jaar geleden kreeg ik een prachtige mail van een collega waarin hij mijn zijn en kunnen prees. Maar 'the one' was ik niet. Ik was gewoon iemand die hij bewonderde en respecteerde. Ook mooi, ik heb het laten binnenkomen en het deed mij erg goed.
Ik belde mijn kennis, zodat zij mij naar het juiste adres kon leiden. Zij zou mij opwachten in haar woning, niet ver van waar de Engelen vertoefden, in het noorden van het eiland. Het was een uurtje rijden, waarin ik het gebeuren, de zware bewoordingen van die vrouw ietwat kon laten zakken.
Aangekomen bij haar, was het eerste wat zij mij vertelde, dat zij een 'crazy bitch' was en kuste me op mijn voorhoofd. En ze herhaalde dat ik 'the one' was, later noemde ze mij zelfs de 'master of masters' – allemaal gebaseerd op wat ze van mij gehoord had, wat ze op mijn website was tegengekomen, en op mijn horoscoop die praktisch die van haar was.
Allemaal erg leuk en egostrelend, ware het niet dat ik daar niet meer zoveel mee heb en ik vooral geïnteresseerd was in wat zij daar verder mee voorhad. En ik zag het als een goede daad voor iemand die binnenkort dood zal zijn.
Het was een merkwaardige avond, waarin teveel gebeurde om hier eventjes aan bod te laten komen. Zo werden er mantra-achtige liedjes gezongen, vertelde ze me dat ze bij Osho in Poona geweest was en dat Osho doodsbang voor haar was geweest. Ook was ze in Nederland geweest en had zij voorzien dat degene die haar op zou moeten volgen een Nederlander zou zijn. Dus dat ik dat was.
Het ging mis toen ik weigerde in te stemmen met alles wat zij voorstelde. De oude vrouw heeft een sterke wil, een ego als geen ander, en wilde niet luisteren naar wat ik in te brengen had. Haar andere volgers (behalve die kennis van mij, was er nog de beduidend jongere partner), gingen in alles mee wat zij zei. Als de vrouw zei: spring, dan sprongen zij. Maar ik dus niet. En dat beviel haar maar niks.
Het eindigde ermee dat ik, uren later, net nog geen middernacht, praktisch wegvluchtte, na een 'fuck you' te horen te hebben gekregen en een 'I wish you die' – hetgeen geen doodswens was betreffende mijn persoontje, maar eentje voor mijn (voor haar te sterke) persoonlijkheid. Dat ik 'the one' zou zijn, kan mij, hoe leuk op zich misschien ook, op deze manier gestolen worden. Dan toch maar liever gewoon Michael, of Miguel, zoals ze mij hier op het eiland noemen.

De hamvraag:
Waarom zijn (een religie aanhangende) mannen zó bang voor de vrouwelijke seksualiteit, dat ze haar ontkennen/verdringen?
Ik denk dat heel veel mannen, doordat ze niks begrijpen van de vrouwelijke seksualiteit, haar enorme power, doodsbang voor haar zijn.
Vroeger, in matriarchale samenlevingen, maar ook later in Egypte en in India/China was er binnen religieuze stromingen sprake van 'sacred sexuality'.
Met de teloorgang daarvan ging ook de kennis van, en daarmee ook de waardering voor de vrouwelijke seksualiteit verloren. Met alle gevolgen van dien, waaronder het (én de vrouw én seks) onderdrukkende patriarchaat.

In seksualiteit...
...gaat het minder om de daad, de diepe (lichamelijke) verbinding met de ander, dan om het geheel aan verbindingen, die heen en weer gaan, de vele lijntjes die er lopen.
Seks is daarom ook niet iets wat ineens gebeurt, maar dat altijd een enorme aanloop heeft, een aanloop van minuscule en enorme verbindingen, van aandacht en aanwezigheid. Noem het "voorspel", al is het juiste woord eigenlijk "spel", omdat het eigenlijk iets is dat altijd is en nooit ophoudt - dus niet 'voor', noch 'nadien'.

En een one-night-stand?
Tja, daar geloof ik eigenlijk niet in.
Los daarvan is het een feit dat je wel iemand tegen kan komen, bij wie alle (verbindende) lijntjes reeds aanwezig zijn. Het feitelijke "spel" begint dan direct bij die eerste/nieuwe ont-moeting.

Lief...
De dag dat ik mijzelf niet meer kan zijn, is de dag dat mijn wereld eindigt.
Maar voor dat het zover is, zal ik strijden voor de liefde die ik voel,
persoonlijk en universeel,
de liefde die in mij is, die ik ben,
zal ik strijden voor mijn recht om mijzelf te zijn in alle aspecten,
zal ik strijden voor het recht om anderen te lieven,
anderen (weer/meer) in liefde te brengen,
zal ik strijden voor het vrouwelijke in mijn man-zijn,
en het recht van één ieder om waarlijk zichzelf te zijn
in alle aspecten die hem/haar zichzelf maken.

Mijn 'strijd' om mijzelf te kunnen en mogen zijn, is niet alleen voor mijzelf, maar ook voor jou en voor alle mannen en vrouwen op aarde. Ieder van ons heeft zijn/haar beperkingen. Daar 'moeten' we helaas mee leven. Maar het mogen geen beperkingen zijn die anderen mij/jou opleggen, omdat zij andere ideeën over liefde hebben. Ik respecteer iedereen, ook (ernstig) andersdenkenden, maar wens wel dat zij mij op hun beurt net zo respecteren. Dat is een belangrijk deel van mijn strijd.

Loslaten is het moeilijkste wat er is
Het is zó moeilijk dat we er vaak maar niet eens aan beginnen - ook als we weten dat het nodig is.
Wat ons weerhoudt, is niet het 'niet willen', maar de angst voor verandering, angst voor het nieuwe, het niet meer weten, voor het verliezen van de (schijn)houvast die hun conditioneringen, hun comfort zone, hen tot dat moment (lijken te) bieden.
– Zolang je na het loslaten niet/nauwelijks aan de neiging kunt ontkomen dat wat je hebt losgelaten weer razendsnel vast te pakken -wat helaas zo vaak de praktijk is- is loslaten niet makkelijk.
Wat er aan voorafgaat, kan jaren in beslag nemen. In die tijd ben je aan het loslaten, beetje voor beetje, totdat je er klaar voor bent het echt los te laten.
Mensen die in één keer, zonder enige voorbereiding, iets los kunnen laten, zijn of ware helden of psychopaten.
En ik heb het niet alleen over 'lijden', al kan dat een hindernis zijn. Ook het fijne, dat jou niet langer dient, is behoorlijk moeilijk los te laten. In feite is loslaten an sich wellicht gemakkelijk, maar is het vervolgens volharden in dat loslaten (dus niet weer opnieuw beetpakken) dat het zo enorm moeilijk en voor velen praktisch onmogelijk maakt.

Ik kies er zelf voor gelukkig te willen zijn
Ben ik dat ook altijd? Natuurlijk niet. Net als iedereen heb ik mijn ups & downs. Maar het is mijn houding tijdens de downs, die bepaalt hoe diep ik die downs binnen laat komen, wat ik er mee doe, hoe ik ze mijn leven laat bepalen.
Ofwel: allicht kan (en hoeft) geluk niet 24/7 aanwezig (te) zijn.
Niettemin: als ik voor mezelf besluit dat ik gelukkig wil zijn, houdt dat in dat ik een positieve grondhouding nastreef (dat is het enige wat ik "nastreef", de rest laat ik open), waardoor ik anders aankijk tegen de moeilijkheden die ik ook op mijn pad tegenkom. Deze grondhouding houdt niet in dat ik het donkere, het negatieve, afwijs, maar dat ik dat open en oordeelloos benader, waardoor de impact minder zwaar zal zijn - en ik me dus (over het algemeen) gelukkiger zal kunnen voelen.
Ervoor kiezen gelukkig te (willen) zijn, houdt ook in dat ik dat in mezelf zoek en niet buiten mij (al mag dat best een positieve uitwerking hebben; maar geen beslissende of ondermijnende).
En verder vervolg ik mijn pad en blijf daarin (steeds meer) mezelf. En toon dat openlijk, zonder schaamte, maar ook zonder trots. Want behalve dat trots een ego-dingetje is, hoe kan ik nou trots zijn op iets wat voor mij zo vanzelfsprekend is?

Vrij(blijvend)e liefde
Liefde is vrij. Ik ben vrij in de liefde. Ik beleef de liefde zonder verwachtingen, noch voorwaarden. (Mijn) liefde is er om te laten zijn, te laten stromen – wanneer, waar en met wie dat mogelijk is.
Liefde, zoals ik die beleef, is niet/nooit vrijblijvend. Velen denken dat. Velen denken dat ik mij niet committeer. In tegendeel, commitment is voor mij heel belangrijk. Altijd geweest, en nog steeds. Vroeger bleek dat uit de energie die ik stopte in het verder brengen van de relatie – vaak tegen beter weten in. Tegenwoordig gebeurt dat in het moment. Ik probeer 100% aanwezig te zijn, er 100% voor de ander, voor 'ons' te zijn. Die 100% haal ik niet altijd – mijn hoofd wil nog wel eens spelbreker zijn. Maar ik doe mijn best, en elke keer als ik merk dat ik er niet helemaal ben, keer ik weer terug naar het 'hier en nu'. En ben ik er weer, voor mijzelf, voor de ander, voor het 'samen' dat er dan ontstaat. En ik moedig de ander aan daar ook zo volledig mogelijk te zijn – los van zaken daarbuiten, los van verwachtingen, projecties, voorwaarden.
Mijn commitment houdt niet op bij het stoppen, het beëindigen van een verbinding. Liefde, echte liefde (en mijn liefde is volkomen echt – anders kan ik mijzelf er niet aan overgeven) is immers tijdloos, misschien zelfs eeuwig. Dat commitment houdt niet in dat ik mij vervolgens blijvend met de ander verbind, dat ik het “huisje-boompje-beestje”-spel met haar aanga, en me daarmee afkeer van de rest van de wereld. Nee, maar ik ben en blijf er wel voor haar, in liefde, maar steeds weer opnieuw uitreikend vanuit mijn eigen energie, vanuit mijn eigen wereldje.
Als dat geen commitment is!?

Wat is liefde?
Waarom maken mensen er zo'n groot ding van en versieren ze het als een kerstboom met zoveel (overbodige) franje?
Wat is de realiteit? Wie eerlijk is en om zich heen kijkt, ziet dat liefde vaak een direct verband heeft met leed. Natuurlijk ook met genot, met 'gezien worden', 'er mogen zijn', geliefd worden, seksualiteit, kinderen en nalatenschap. Maar toch ook met heel veel leed: verschillen in wensen qua seksualiteit, verschillen qua persoonlijkheid, verschillen qua carrièrewensen, gezin, etc.
De cijfers liegen er niet om. Het aantal huwelijken dat strandt, is gigantisch. Vreemdgaan, ontrouw – vreemde begrippen eigenlijk. Want hoe is het mogelijk om 'vreemd te gaan' van een ander. Of ontrouw, als je daarmee juist trouw bent aan wie jij in wezen bent. Liegen en bedriegen, niet voor de ander kiezen, maar voor jezelf. Het eerste is, hoe je het ook bekijkt, volstrekt fout. Het tweede, het voor jezelf kiezen, kan dat onmogelijk zijn. En toch worden ze bijeen geharkt.
Wat is liefde? Is het de ander willen bezitten? Is het jouw liefde moeten beperken?
Natuurlijk is het handig als liefde zo schaars is dat je aan die ene andere genoeg hebt – en die ander aan jou. Maar als liefde nou eens niet schaars is, als liefde alleen maar groeit en toeneemt? Wat dan? En hoe leef je dan? Hoe vul je die liefde in, hoe kan je die laten stromen?